Terugblik op mijn 2021

Op het eerste oog lijkt het een jaar van niks: je begint met een lockdown en eindigt ermee. Ondanks de vaccins, een bonte verzameling maatregelen en versoepelingen, aannames en beloftes.
2021 was voor veel mensen een nog moeilijker jaar dan 2020.
Een jaar om snel te vergeten, hoorde ik hier en daar.

Voor mij was het een jaar van ontsluiering: een confrontatie met mijn eigen realiteit en de reminder dat de wereld groter is dan mijn overzichtelijke navel.

Begin 2021

Het jaar begon met de warme gedachte dat ik in hetzelfde schuitje zat als iedereen.
Mensen dachten het gelijk te begrijpen als ik liever niet de drukte op zocht, of een andere keer wilde afspreken.
Ja, het is wat met die Corona. Ik liet het maar zo.
In feite hoefde ik alleen maar even te laten, wat tòch al lastig was.
De roep om lichtpuntjes verbaasde me dan ook. Iedereen kan toch iedere dag een lichtpuntje zijn, voor jezelf of een ander?
Samen zijn we dan in hetzelfde tijdelijke schuitje één groot baken van licht. Mooi toch.
En wat perspectief betreft: mijn ambities en plannen reikten niet verder dan mijn perspectief van een dag. Overzichtelijk en haalbaar, aanrader.
Nouja, makkelijk praten.
Maar ooit zouden die maatregelen ècht ophouden en dan zat ik gewoon nog in dezelfde beperkte boot.
Op dat moment hulde ik me nog even in de illusie dat ik even veel kon als iedereen.

Wekelijks zat ik op het bankje bij de brug over de rivier.
In de rust, vaak alleen. Te kijken naar de rivier, de lucht, de vogels die af en aan vlogen. Soms zat er verderop een meisje. Ook in stilte.

Voorjaar 2021

Naarmate er meer gevaccineerd werd, begon de illusie van het gezamenlijke schuitje te vervagen.
Het vaccin was gebombardeerd tot toegangspoort naar het Oude Normaal.
Dat is wat we allemaal willen.

Ik kon me nog van alles voorstellen bij mijn Oude Normaal.
Energie verdelen, doseren, balanceren. Iedere dag weer alles uit mezelf halen.
Er verandert niet zoveel. Hooguit dat ik meer keuzes te maken heb en weer vaker Nee moet zeggen tegen dingen die ik leuk vind.

Het was druk op het bankje op de brug.
Net als vanouds liepen mensen weer massaal rond alsof de wereld alleen van hun was. Zonder Corona of andere mensen. Laat staan mensen op wankele benen die iets meer ruimte nodig hebben om de bocht te maken.
Het bankje was weer een ontmoetingsplek geworden.

Wàt een opluchting toen de horeca weer open ging.
Kon ik weer rustig zitten.
Het meisje zag ik niet meer.
Wel een man die vertelde dat hij weer in een depressie gleed:
Het went nooit, ook niet na 30 jaar. Accepteren? Dat bestaat voor mij niet. Je leert ermee leven.
Mijn wereld werd weer wat groter toen ik weer kon edelsmeden: Corona was wel onderwerp van gesprek, maar we hadden andere dingen te doen. Lekker prutsen, uitproberen en maken wat je mooi vindt. Beter!

Zomer 2021

Er werd volop gevaccineerd. Het was een lange, grijze zomer.
Soms trok de gedachte aan de gezamenlijke Corona-schuit even voorbij.
Als een herinnering, iets van vroeger.
Velen waren al gevaccineerd en opgelucht afgestapt.
Weer op naar het Oude Normaal, het Beloofde Land. Of op vakantie.

De tripjes die ik voornamelijk maakte, waren de ritten met het gehandicaptenvervoer. Naar edelsmeden.
Mijn medepassagiers hadden het graag over Corona, het vaccin en de maatregelen.
Meestal in de sfeer van het is toch belachelijk dat..
Ik keek liever uit het raam.

De verontwaardiging liep altijd hoog op:
En àl die jongeren dan? Die hebben nu een kutjeugd!
Kutjeugd? Ze kunnen eindelijk wat aan de eenzaamheid van al die ouderen doen!
Die horeca dan? Er is straks geen café meer over!
Allemaal voor de zorg toch? Die kunnen het niet meer aan.
Daar hadden ze vorig jaar toch wat op kunnen bedenken?
Ik bedacht me dat het woord held steeds vaker werd gebruikt als alternatief voor iemand die iets doet waar geen hond zin in heeft.
Los daarvan, de discussies werden alleen maar verhitter.
Wat voor de één een oplossing was, was voor de ander echt een privé-keuze en voor wéér een ander solidariteit die je gewoon moest opbrengen.
Ik hoorde het allemaal zwijgend aan. Toch voelde ik me een egoïst: het afgelopen jaar had ik met het oppoetsen van mijn nieuwe bubbel niet veel verder gekeken dan dat. Mijn eigen navel.

Het besef begon scherper door te dringen dat de grote, glorieuze vloot niets meer was dan een bonte, enorme verzameling aan bootjes. Een heleboel maakt nog geen eenheid. Iedere maatregel, uitzondering, verplichting of dringend advies heeft op ieder leven een ander effect.
Ik was doodmoe en opgelucht als ik uit kon stappen en gewoon weer kon smeden.

Als ik weer thuis kwam, keek ik verwonderd naar de tuin.
Zelfs daar zag ik tweedeling: de bloemen kleurrijk, groots en vrolijk.
De groente- en fruitplantjes klein, ziek of opgegeten.
Voor slakken was het een geweldige zomer.
Ik was geen slak.
Wel wat vervreemd. Was ik nog ergens een onderdeel van?
Ik had wèl een clubkaart: de corona-code. De sleutel naar het land van melk en honing.
Bereikbaar, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
Uit onderzoek was bovendien gebleken dat bij Ocrevus-junks als ik, de vaccins slechts een beperkte werking hebben (zie ook Schijnveilig).
Mijn corona-pas is net zo veelzeggend als een schamel bewijs van deelname.
Ik was erbij.
Niet meer dan dat.

Ik wilde niet egoïstisch zijn. Maar in het zomerlicht scheen mijn realiteit me iedere dag vol in de ogen: toenemende mankementen en zeeën van tijd. Een stuurloos, wankel bootje met een kapotte motor.
Mìjn bootje. Niet dat van een ander.
De illusie van het gezamenlijke schuitje had het een aardige tijd kunnen verhullen. Maar hoe gezamenlijk was ie, als ik alleen maar hoefde te laten wat ik toch al niet kon?En anderen juist dingen moesten doen die zeer deden, soms zelfs vernietigend waren?
Mijn illusie was net zo nep als mijn corona-pas.

Ik zat even niet op het bankje op de brug.
Ik mocht weer van alles, maar was even vergeten dat ik niet alles meer kon.
Wat ik ook bedacht of deed. En waarom zou ik, als het toch alleen maar slechter werd?
Ik wist het niet meer. De revalidatiearts zei dat het normaal was.
Na alle persoonlijke wervelstormen, was het stof nu neergedaald.
Ik aanschouwde het in stilte.
Geen inspiratie, verdriet of een ander gevoel.
Gewoon Niets.

Uiteindelijk typte ik er een stukje over, ‘Gewoon niet meer zo leuk’.
Achteraf bezien was deze periode misschien een soort aangewaaide pauze.
Tegen de tijd dat ik weer mijn eerste wankele stappen zette, was de zomer bijna ten einde.

Herfst 2021

Op de brug was ik stil. Her-ijken.
De vogels maakte het niets uit. Die vlogen af en aan.
Ik leerde de vaste plekjes van een reiger kennen.
Als mensen naast me gingen zitten, zei ik zelf bijna niets. Goed, met jou? Dat werk.
Ik was even uitgepraat. Mijn mede-bankzitters of andere passanten niet:
ook zonder Corona of maatregelen zijn er genoeg gevalletjes Pech, Rampspoed en andere Ellende. Èn Vol Verwachting en Vrolijk.
Ieder zijn eigen schuitje.

Met lede ogen zag ik op tv de discussies over wel of geen 2G aanzwellen.
De toon verhardde. Ik struikelde haast over alle meningen en oordelen.
Tegelijkertijd bleek dat de werking van het vaccin na verloop van tijd vermindert.
En er kwam weer een nieuwe variant aan.
De maatregelen waren eind zomer helemaal losgelaten, maar werden nu in allerijl weer aangescherpt.

Buiten zag ik alles verkleuren van fris groen naar warm oranje en rood.
Ik trok oude en zieke planten eruit, plantte wat bollen, verzamelde stekjes.
Winterklaar.

Winter 2021

Ineens kwam alles weer in een stroomversnelling: we rolden zo van de ene verscherping na de andere, de winter in.
Zelfs weer een lockdown, ondanks alle eerdere beloften.

De scholen zijn vandaag weer geopend.
Zometeen ga ik even een smoothie maken. En een ommetje.
Plannen voor morgen heb ik ook: bloed prikken, mijn Ocrevus-shot staat immers eind deze maand weer op het programma. En leuker: zaden uitzoeken.
Benieuwd wat er dit jaar weer op gaat komen.

Op mijn favoriete bankje op de brug zag ik het afgelopen jaar de rivier onder me voorbij stromen.
De aalscholvers, een reiger en ik hielden het allemaal nauwlettend in de gaten. Vrachtschepen, kajuitzeiljachtjes, motorbootjes, af en toe een kano.
Nu even niet.
Het water staat te hoog.
Voor sommigen aan de lippen. Iedere keer weer, al heel lang.
Dan is het moeilijk om koers te houden. Niet te stranden.

Ik wens iedereen een behouden vaart, een onbeperkte horizon en bereikbare vergezichten.
En natuurlijk een scheepje dat iedere storm kan weerstaan.