Afscheid van de kat

Zijdelings kwam ze wel eens langs in mijn blogs: Sifra, de kat.
Een paar weken geleden moest ik afscheid van haar nemen.
Het went nooit.

Vooraf: afscheid van Tjerk, juli 2015

De tranen stromen over mijn wangen terwijl ik kater Tjerk in een handdoek vast houd.
Hij had nog de hele dag in een mandje op de bank gelegen. Alsof hij sliep. Alsof er niets gebeurd was.
Maar nu gaan we hem toch echt begraven.
Dank je wel, jongen.
De laatste schep zand.
Nu heb ik helemaal niets meer.
Hoeveel zegeningen ik ook tel en hoeveel andere relativerende dooddoeners ook door mijn hoofd schieten. Een rauw, groot gapend gat van gemis.

Al gauw zit ik te snuffelen op www.ikzoekbaas.nl, de website van alle dierenasiels in Nederland. Niet dat ik een andere kat wil, zo snel na Tjerk.
Gewoon even de verhalen lezen van andere katten. Dat alleen al vult de leegte. Totdat ik háár zie: Sifra.

Nogmaals lees ik de beschrijving bij de foto: een zogenaamde langzitter. Al bijna twee jaar in het asiel. Wat ouder, een beetje dik. Kan niet tegen drukte, kinderen, honden. Alles wat beweegt, eigenlijk. ‘Dan kan ze pittig uit de hoek komen’.
Een dikke, oude chagrijn. Onbegrepen en met issues. Daar zit niemand op te wachten, toch? Ik wel. Een soortgenoot, bedenk ik me lachend.

Een paar weken later zet de verzorgster haar resoluut in het mandje. Ze kent Sifra al een hele tijd: ‘ze is hier zelfs geboren’.
Als schattig jong poesje was ze binnen een mum van tijd opgehaald. En na een paar jaar weer teruggebracht nadat er ‘in het gouden mandje’ nòg een kat, een hondje en een kindje bij waren gekomen. Te druk voor Sifra. Ze reageerde knap kattig op iedere verandering.
Dit proces voltrok zich nog een keer. Met als gevolg dat ze haar halve leven in het asiel door had gebracht. Een plek waar ze absoluut niet wilde zijn, met al die anderen.
Na alle verhalen, paperassen en goede raad overhandigt de verzorgster me de reismand. ‘Ik heb hier voor jou een hoogst beledigde dame. Ze zit nu nog te mopperen, maar ik ben zó blij voor haar. Verwacht trouwens niet dat het een schootkat wordt’. 
Ik verwacht helemaal niets. Wat een mooie kat, wat een verhaal.
Kom maar mee, meisje.
De eerste avond ligt ze op schoot. 

Leven met Sifra

Een kat van negen heeft al een leven achter zich. We moesten elkaar nog leren kennen. Sifra blijkt nieuwsgierig, maar niet ondernemend. Communicatief sterk: als ze iets wil, loopt ze er naar toe. Naar buiten is fijn, maar met zijn tweeën is nog beter.

De afgelopen jaren werd onze band nog hechter, omdat ik meer dan ooit thuis was. Met haar, samen. Ik moest mijn leven opnieuw vorm geven? ‘Niet alleen jíj. Wíj!’. Ik hoorde het haar denken. 
Samen waren we in de tuin bezig. Nouja, ik was wat aan het zaaien en zij hield in de gaten of het wel goed ging. 
Samen proefden we in de keuken: zij de snoepjes, ik mijn baksels of smoothies. 
Samen schreven we blogs: ik typte en las voor, zij knorde goed-of afkeurend vanaf mijn schoot.

Ze ‘praatte’ de hele dag door: van de geluidjes van de ochtendbegroeting, tot de alarmroep tot ‘etenstijd!’, tot de blikken die ze me toewierp bij de gezamenlijke avondwandeling door de tuin.
Soms hoorde ik een geïrriteerd en dwingend ‘ÈH!!’. Dan werd mijn ‘Ach lieverd, zeg dat eens vriendelijk’  beantwoord met een zacht vragend ‘wèh?’. 
Samen lagen we op de bank, op de stoel. Vielen we in slaap met meditatie-apps. Keken we series. Keek ze me zuchtend aan als ik in beweging kwam.
Leek ze te luisteren als ik niets zei. Kneep ze geruststellend haar ogen dicht als ik het nodig had. Of andersom.

‘Zestien is een mooie leeftijd voor een kat‘

Ouderdom komt met gebreken. Dat was bij haar niet anders: haar zicht werd minder, haar vacht werd doffer, ze liet steeds vaker urine lopen, springen op de bank lukte niet meer. Tja. Waarschijnlijk word ik ook zo.

Kauwen werd lastig. Het blikvoer maakte ik steeds papperiger. Soms at ze een week niets. Nog geen snoepje. Iedere keer dacht ik dat het afgelopen kon zijn. Als ze lag te slapen, luisterde en keek ik. Ademt ze nog? Pfff..Opluchting als ik haar buik weer op en neer zag gaan.
Na een paar dagen kon ze ineens ouderwets kordaat naar haar bakje lopen en uitgehongerd aanvallen. Alsof zo’n voedselloze periode er nooit was geweest.

Een paar weken geleden had ze weer zo’n periode. Zelfs de pap sloeg ze nu af. Bovendien leek ze ook steeds minder te drinken. Een slecht teken. Vier nachten achtereen sliepen Kas en ik bij haar. Waken. Ze wilde nog wel, maar het lukte niet meer. Lopen niet, staan niet. Zelfs miauwen niet.
Verstandelijk wist ik dat het op ging houden. Maar aan verstand ontleen ik geen geruststelling.

The End

Ik zie haar schrikken als ze ineens de vriendelijke hand van de dierenarts op haar rug voelt. ‘Oeh, ze reageert nog wel pittig!’
Ja, zo is ze. Terwijl ik haar aai en geruststellend tegen haar praat, zet de arts het spuitje. Eén blijkt genoeg te zijn. Haar pupillen worden groot, zwart. Het is gebeurd.
Just like that.

Als de arts weg is, probeer ik haar ogen te sluiten. Het lukt niet. Ik pak een doekje en begin al het verzamelde slijm op haar pootjes en bek van de afgelopen tijd er voorzichtig af te halen. Dit had ze nooit toegelaten als ze nog leefde. Ik kam haar vacht nog een laatste keer. Dat vond ze nooit zo erg, als het maar niet te lang duurde.
Tenslotte leg ik een handdoek als een dekentje over haar schouders. Ze ligt er rustig en mooi bij. Nouja, mooi..mooi dood!

Ik zit naast haar. Lees en typ wat, terwijl ik wacht op Kas. Het is stiller dan ooit. Af en toe kijk ik. Ze ademt echt niet meer. 
Het is te warm buiten. Ik kan haar niet nog een nacht op de bank laten liggen, zoals met Tjerk toen. 

Als Kas thuis komt, kijken we nog even naar haar. Alsof ze slaapt.
Maar ja. We weten wel beter. We begraven haar in de tuin. 
Ik heb weer helemaal niets meer.