Voorjaarskoorts met een dekentje

De dagen worden langer, de zon laat zich vaker zien, alles groeit en bloeit, vogels vliegen af en aan..het is lente!

Griep

WATSJAAAAAA!!
De kat kijkt verstoord op.
Na nog meer geproest en gesputter van mijn kant, is ze het zat.
Mopperend staat ze op van mijn schoot. Wèg hier, uit de herrie.

Ik pak er nog maar eens een keukenrol bij.
De zakdoekjes zijn nu echt op.
Het snot is nog niet eens zo erg. De pijn in mijn keel, die druk op mijn hoofd..
De zojuist geslikte paracetamolletjes moeten overduidelijk nog indalen.

Ik trek het dekentje nog wat verder om me heen.
Koud. Tot op het bot.
Ik heb ook wel een beetje trek.
Zal ik een kopje anti-griep maken?
Met de deken nog steeds om me heen geslagen, slof ik naar de keuken.
De citroen-munt-honing-salie-thee was vanmorgen best te doen.
Nu even iets pittigers: kerrie, peper, kruidnagel, gember.
Loeiheet water erbij, even roeren..getver.
Het ziet er wel mooi uit. Zonnig goudgeel. Maar ja, het is niet alleen om naar te kijken.
Een schep honing helpt. Beter. En goed voor het arme keeltje.
Terwijl ik zachtjes de damp van de beker blaas, voel ik hoe moe ik ben.
Ik begeef me weer naar de luie stoel.
Hè hè. Effe zitten.

De kat komt weer even kijken of de kust inmiddels veilig is.
Kom maar, lieverdje.
Lieverdje? Oude mopperdoos dan. Of tijger, wat je wil.
Kom er gezellig bij.
Ze loopt net zo lang rondjes over mijn schoot, tot het dekentje naar haar zin ligt.
Zo zitten we samen in de stoel even te overleven.

Langzaam neem ik slokjes van mijn verwarmende, ontstekingsremmende drankje.
Mijn hoofd is stoffig, maar de luchtwegen zijn vrij. Voorlopig.
De kat zucht zachtjes terwijl ik mijn beker naast me neer zet, op de tafel.
Even de ogen dicht..

Oma weet raad

Het is niet raar dat ik nu grieperig ben.
Vóór Corona was ik ieder voor- en najaar aan de beurt, vaak met een toefje hooikoorts om het feest compleet te maken.
Wisselingen van het seizoen gingen aan mij nooit onopgemerkt voorbij.
Nu gaat alles weer zoals het was.
Bijna alle maatregelen zijn opgeheven.
Op dit moment is er zelfs weer ruimte voor een ouderwetse griep-epidemie.
Ik ben dus niet de enige snotteraar in den lande.
En er is oorlog..Niet hier. Oekraïne is niet letterlijk om de hoek, maar toch voelt het dichtbij. Een lange teen, arm, of juist korte lontjes zijn gauw gevonden. Of geraakt.
Is het dan niet ongepast om over iets sufs als griep te schrijven?
Misschien. Maar snot en hoofdpijn beheersen vandaag mijn leven.
Verder kan ik niet denken.
Alles doet zeer.

Verwarmend, heerlijk, lekker

O, wat heb ik het heet!
Het zweet breekt me uit.
Is dit het verwarmende drankje dat zijn werk doet?
Of is het gewoon mijn bevlekte hersenstam die moeite heeft om de temperatuur stabiel te houden?
De kat slaapt op een dekentje op mijn schoot.
Voorzichtig probeer ik me van mijn warme omhulsel te ontdoen, zonder haar wakker te maken.
Helaas. Ik zie een oortje bewegen. Wakker.
Dan maar even niet voorzichtig: ik wurm me uit de deken en klop bemoedigend op de zitting van de stoel: het signaal dat zij daar kan gaan zitten.
Zuchtend en steunend verplaatst ze zich.

Ik ook. Even wat eten.
Ik sjok naar de keuken en giet een beker vol met met een vloeibaar groente- en fruithapje. Lekker.
Ik rooster een boterham en zet wat water op voor een gekookt eitje.
Eiwitten..heel belangrijk om binnen te krijgen.
Ook nog maar een kopje bouillon, om alle zieke lichaamssappen eruit te zweten.
De boterham besmeer ik met stukjes knof- en bieslook. Heerlijk.
Toch krijg ik de boterham met moeite op. Zit ik vol?! Ik heb volgens mij nog trek, maar ik kàn niet meer. Ik draai het gas uit.
Laat dat eitje maar zitten.

Samen met een dekentje

Waar is mijn deken? Ik heb het zó koud.
Terwijl ik door het keukenraam naar buiten kijk, warm ik mijn handen aan de kop dampende bouillon.
Het helpt niet. En daar kriebelt weer w….WATSJOE!

De kat komt even een kijkje nemen. Ze gaat bij haar bakje staan.
Klopt meid, daar moet wat in. Ik vul haar bakje bij.
Zelf hoef ik niets meer.
Misschien even slapen. Gewoon op de bank.
De gedachte dat ik he-le-maal naar boven moet, is uitputtend.
Als ik terug slof, zie ik dat het dekentje nog op de stoel ligt.
Ik sla hem weer om me heen, neem een strepsil, smeer wat Vicks onder mijn neusgaten en houd een stuk keukenrol vast.
Voor als mijn neus straks weer leeg loopt.
Ik krul mezelf zodanig op, dat er niet meer van me te zien is dan een hobbelige dekenbult op de bank.
Warm en veilig in mijn nestje. Alleen mijn voeten zijn nog koud.

Ik voel een kattenpootje op mijn been. Nog eentje.
Uiteindelijk nestelt ruim vijf kilo kat zich op de dekenbult.
Samen zijn we één grote organische, snorrende, rochelende massa.

Een uur later word ik wakker.
Mijn hoofd voelt als drie nachten feest met whisky en cocktails.
Als ik mijn hoofd boven de dekens uit steek, knijpt de kat even geruststellend met haar ogen. Blijf nou gewoon liggen, mens.
Ik voel aan mijn wang. Ah, de rode strepsil.
Ik stop hem weer in mijn mond en doezel nog even verder.

Lente? Ik overleef het wel.