De schatkist en de ekster

Verhalen rondom een diagnose vind ik altijd intens.
Om mee te maken, om te horen, om over te lezen, om over te schrijven.
Hoe fijn is het dan om even vakantie te kunnen hebben van MS, al is het maar in gedachten.
Afgelopen week had ik wat van die momenten.

Donderdag, 25 maart 2021

Met de regiotaxi ga ik op bezoek bij Jeannette.
‘Buiten coronatijd’ om te edelsmeden, nu gewoon voor de gezelligheid.
Op tafel staat een prachtige oude, houten naai- en fourniturenkist, van een klant.
De oorspronkelijke eigenares heeft haar halve leven met die kist rond gereisd.
In die kist heeft ze door de jaren heen al haar juweeltjes verzameld.
Soms al gevat in een sieraad, soms nog wachtend om gebruikt te worden.
Niet gehinderd door enige scrupules, trek ik de laatjes open van de kist open.
Ik stap zó de wereld van een ander binnen.

Geen knotsen van diamanten, blinkend geslepen glas of andere opzichtigheid hier.
Op bedjes van fluweel liggen misschien wel honderd steentjes mooi te wezen.
Ik zie kunstig gesneden jade, kralen van turkoois, oudroze rhodoniet, een opaal als een schitterende wolkenlucht, met liefde voor de steen gesneden en geslepen saffieren..
Ik neem snel een slokje van mijn koffie om mijn kwijl door te slikken.

Vrijdagochtend, 26 maart 2021

Daar gaat mijn wekker. Tijd voor de ochtendrituelen!
Dus een beetje gymmen, uitgebreid ontbijt maken, plantjes water geven, naar buiten kijken en bedenken wat ik aan ga trekken.
Het is zonnig vandaag. Hoe lekker ook, het betekent vaak drukte buiten. Drukte betekent meestal een wandeling met hindernissen. Doe mij maar rust.
Geen drukke print dus vandaag, maar een geruststellend behaaglijke, heidepaarse trui.

Mijn oog valt op mijn eigen schatkist.
Toen ik nog werkte, ging ik daar iedere ochtend even voor zitten.
Kijken welke matching sieraden ik bij mijn outfit zou dragen. Het gaf me echt een prinsessen-gevoel.

Ik open de kist.
De bovenste bakjes zijn keurig gerangschikt op kleur.
Daaronder is het wat rommeliger: steentjes, schelpen, kralen, edelstenen. Prachtige chaos.
Mijn handen glijden er doorheen.
Zelf gevonden, van over de hele wereld. Uit Nederland, andere landen in Europa, maar ook uit exotische oorden als Nieuw Caledonië en Moorea. Als je als kind in Indonesië woont, zijn verre werelden ineens dichtbij.

Ik zou niet meer weten waar welk steentje of schelpje vandaan komt. Het staat er niet op.
Ze zijn me ooit opgevallen door vorm, structuur of kleur. Als een ekster pikte ik mijn nieuwste schatjes eruit en deed ze in mijn emmertje.

Als we de koffers weer inpakten om huiswaarts te gaan, zei mijn moeder dat ik zeker de schelpjes en andere ‘inheemse producten’ als dode zeesterren enzo, maar voorzichtig moest verpakken in een zak met onderbroeken.
Schoonmaken was toen ook al niet mijn sterke punt. Als je schelpen niet goed uitspoelt, blijven er soms nog beestjes en andere weekdieren in zitten. Meurt als de ziekte.
Als op het vliegveld de douanebeambte met opgetrokken neus dan een stinkende zak met onderbroeken vond, keken mijn ouders verontschuldigend van de beambte naar mij en mijn zusjes. We konden zo doorlopen.
Thuis poetste ik met een tandenborstel alles nog eens goed schoon en dan kwamen ze terecht in een doorzichtig bakje.
Jaren later belandden een aantal in dit kistje.
My precious..

Ik kijk in het vakje met edelstenen, haal er wat uit en maak er een foto van.

Ooit gevonden, gekregen of gekocht om een sieraad van te (laten) maken.
Ze vielen me op door kleur(enspel), patronen, insluitsels. Perfect in al hun imperfecties, dat wat ze een steen maakt.
Bij Jeannette was een aantal jaar geleden een edelsteenleverancier. Altijd een feestje.
De tafel stond toen vol met edelstenen, de één nog uitzonderlijker en prachtiger dan de ander.
Ineens viel me een kleintje op. Ongeveer 2 bij 1 centimeter. Ik pakte het doosje en bekeek het nog eens goed. Het leek alsof ik naar een strand in de zon keek. Zand en zee..gevat in een steentje.
Om stil van te worden. Moest ik hebben!
Ik draaide het doosje om. Oeps, wakker. Een paar honderd euro voor een steentje?? Nee.
Maar deze steen ga ik nooit meer vinden.
Met pijn in mijn hart liet ik ‘m aan mijn kieskeurige neus voorbij gaan.

Een uur later

Wat was ik aan het doen? Oja, bijpassende sieraden zoeken.
Als ik zo in de bakjes kijk is het een bonte mix van jugendstil, modern, organisch, strak en zelfgeknutseld.
Uiteindelijk pak ik van de ‘afdeling paars’ een paar ringen en een hanger en doe ze om.

Mijn schatkistje gaat weer dicht.

Ik trek mijn schoenen aan.
Buiten schijnt nog steeds de zon. Het is inderdaad druk buiten.
Wat zou het fijn zijn als het weer zou regenen.
Bij de rivier zie ik een ekster.
Waarom voel ik ineens een blik van herkenning?
In gedachten begroet ik hem.
Hij kwettert terug. Of krast, zo lieflijk is dat geluid niet.
Het zal wel bijgeloof zijn, maar was dat niet een teken van een weersomslag?
Zou mooi zijn.
Bedankt, broeder.