Zicht in de hersenmist

Bijna dagelijks ben ik buiten. Ik vind het heerlijk om uit te waaien.
Ik heb mijn camera mee, zodat ik meer oog heb voor mijn omgeving dan voor mijn lijf.
In de verte zie ik dat het mistig is.
Wonderlijk hoe versluierd mijn werkelijkheid ineens kan zijn.

Het weer is een mooie inspiratiebron. Het kleurt mijn dag.
Ongeveer een half jaar geleden heb ik een nieuw fenomeen ervaren in mijn persoonlijke weerberichten: hersenmist.
Ook wel breinmist genoemd, of in het Engels brain fog. Of correcter: cog(nitive) fog.

Bij multiple sclerose kom ik door de kapotte zenuwuiteinden voor nieuwe situaties te staan. Mijn brein zoekt B-weggetjes om het doel te bereiken.
Als ik mijn rechtervoet wil optillen, doet mijn bovenbeen zijn best om dat voor elkaar te krijgen. Lukt niet. De nieuwe verbinding is onlogisch, maar de normale lijn is afgesloten. Het hapert, de weg is langer, dus krijg je ‘vertraging op de lijnen’.
Mist ontstaat als ik over mijn grenzen ben gegaan (die ik toch niet voel), door spanning, drukte, vermoeidheid, een overvloed aan prikkels.
Het zorgt voor nog meer vertraging, verwarring, soms vervreemding en wanhoop.
Gelukkig staan al mijn concentratie-en-compensatie-hulptroepen meestal bereidwillig startklaar.
Doseren, voldoende slapen en ontspannen, helpen mijn interne legertje in puike conditie te blijven en alle missies te volbrengen.

Hoe voelt een mistig brein?
Letterlijk, als mist in mijn hoofd. ‘Met je hoofd in de wolken zijn’ heeft wel wat vrolijks. Het betekent ook dat je even niet met beide benen op de grond staat.
De mist die ik ervaar is beklemmender. Als ‘rook in de machinekamer’.
Het heeft invloed op mijn hele systeem. Mijn brein was al druk met het vinden van B-wegen. Maar nu moeten die met beslagen ramen gevonden worden.
‘Automatisch’ en ‘Efficiënt’ bestaan even niet meer. De TomTom draait op volle kracht. Alleen Stilte wordt gevonden en versterkt. Troebel schalt met hoofdletters uit de speakers.

Wat gebeurt er?
Alles gaat moeilijker naarmate de mist toeneemt.
Ik moet door flarden heen denken, spreken, bewegen, horen. Niet afdwalen, want ik heb geen idee waar ik dan uit kom.
Zoals bij het lopen van mijn vertrouwde rondje buiten.

De weg ligt zo’n beetje voor me, links is de rivier en rechts..tja, weet ik even niet meer.
Als ik daarbij stil wil staan, ben ik al afgedwaald.
Op het moment dat ik me omdraai om te kijken waar ik vandaan kom, ben ik vergeten waar ik over na wilde denken. Het is gewoon weg.
Soms herken ik flarden van mijn eerdere gedachtengang. Mijn weg. Ik zie alleen niet meer waar ik naar toe wilde.
Als ik naar de grond kijk, zie ik dat ik een beetje ernaast loop te zwabberen.
Dat wil ik niet..Rustig terug lopen.
Ik weet dat ik in de buurt ben. Ik kan het bijna pakken. Iedere keer als ik dat wil doen, verplaatst het zich. Haha, erg òngrappig hoor.
Volgens mij heb ik deze weg al een paar keer gehad. Het komt me zo bekend voor.
Natuurlijk, ik ken het hier. Ik kom hier bijna iedere dag.
Wat wilde ik pakken? Doorzetten helpt niet. Het is gewoon weg. Buiten bereik. Vertrouwen op mijn gevóel? Op twìjfel??

Er komt een man aan met zijn hond. Hij begroet me en zegt iets over het weer, geloof ik.
Ik verzamel al mijn krachten, haal de concentratie van mijn gezicht en lach hem tegemoet. Ik wìl wel wat terug zeggen, maar mijn woorden vervormen en mijn letters lossen op in de mist.
Als ik al een woord of letter te pakken krijg, moet ik eerst puzzelen om er een samenhangend geheel van te maken. Puzzelen?! Gekkigheid. Niet praten, lópen!

Waar kwam ik vandaan? Ho, niet te snel omdraaien. Mijn lijf probeert de balans te herstellen, mijn benen voelen als pap.
Ik merk dat mijn hulptroepen druk bezig zijn met zijwegen en bruggetjes bouwen.
Door de flarden van bouwsels heen, herken ik de weg die ik wilde bewandelen.

Het is mooi geweest. We gaan naar huis. Niet concentreren op de mist, op dingen die ik niet meer zie. Gewoon naar de grond blijven kijken. Benen optillen en weer neerzetten..
Ondertussen zwelt de stilte aan.

Dichte mist
Ik zie geen hand voor ogen. Laat staan een weg. Ik weet dat die er is. Het lijkt erop dat mijn hulptroepen het eens waren: Mission Impossible.
Ze zijn naar huis gegaan. Snipperdag. Ik geef ze groot gelijk. De stilte is oorverdovend.
De grijze lucht hangt als een dekentje over mijn wereld.
Vertragend, verstillend. Behaaglijk.
Ik kruip er lekker onder.
Vandaag gaat voorbij. Morgen is het een andere dag.