Categorie: Vooraf

Geplaatst in Blog, Vooraf

‘Herstel’

Gepost op door begeleidermetnah

19 februari 2019
Soezerig..ik voel nog wel pijn, maar het interesseert me niet zo. Het geeft niet..lekker wegzakken..
Misschien moet ik maar eens stoppen met die oxycodon. Ik wil beter worden.
Geen beter suf konijn.

23 februari 2019
Gisteren met Kas de straat uit gelopen.
Dat ging moeizaam. Ik, die altijd de hele dag door liep. Nouja, het begin is er.
De pleister over het dikke litteken in mijn hals begint eindelijk los te laten.
Het ziet er shocking uit, maar niet meer zo opgezet als vorige week.
Slikken gaat traag, pijnlijk. Lastig met eten en drinken. Jammer hoor.
Heb ik er zo’n zin in, krijg ik het niet weg! Het voelt rauw en kwetsbaar in mijn keel.
Zo moe..Zeker een goed idee om te stoppen met oxycodon.
Dit is mijn nulpunt. Vanaf nu gaat het beter worden!

Lees verder “‘Herstel’” →
Geplaatst in Blog, Ocrelizumab (en andere ziekenhuisavonturen), Vooraf

Operatie geslaagd

Gepost op door begeleidermetnah

‘Dit kan je niet menen.’
Verbijsterd kijk ik naar de papieren onderbroek die op het bed ligt.
Mijn zus lacht me bijna uit. Ik pruttel wat verontwaardigd na ‘ik ben hier voor mijn nek, niet voor wat anders.’
De zuster legt me geduldig, maar onverbiddelijk uit dat het toch echt moet.
Bij een narcose kan je nog van alles laten lopen…nou, okee.
Ik mag ook zo’n fancy operatiehemd aan en niet te vergeten een soort losse sokken, om mijn benen een beetje warm te houden.

Lees verder “Operatie geslaagd” →
Geplaatst in Blog, Vooraf

Operabel

Gepost op door begeleidermetnah

Kas en ik lopen van de bushalte naar het ziekenhuis.
Blij om even te kunnen lopen. Ik ben helemaal verkrampt van het lange zitten.
Mijn bovenlijf voelt robot, mijn been zwalkt juist een beetje.
Na een tijdje wachten in de zachtgele wachtruimte van het ziekenhuis komt ze ons halen. Ze is jong, de neurochirurg. Rustig, klein. Het is fascinerend om mijn eigen MRI te zien.
De wervelkanaalvernauwing en de hernia zijn duidelijk te zien. Haar ogen zie ik enthousiast oplichten als ik vraag of ik er een foto van mag maken, met mijn mobiel. Leuk voor in het plakboek.

Nadat ze Kas en mij wat dingen op de MRI heeft aangewezen en uitgelegd (‘dat zijn de ligamenten’) stelt ze allemaal vragen.
Als ze mijn antwoorden wat weifelend lijkt te vinden, vraagt ze op haar eigen wijze om verduidelijking: ja of nee? Meer of minder? Beter of slechter? Vervolgens is ze even stil. Ze schrijft, in een voor mij onleesbaar handschrift. Ouderwets met pen in een papieren dossier.

Lees verder “Operabel” →