‘Herstel’

19 februari 2019
Soezerig..ik voel nog wel pijn, maar het interesseert me niet zo. Het geeft niet..lekker wegzakken..
Misschien moet ik maar eens stoppen met die oxycodon. Ik wil beter worden.
Geen beter suf konijn.

23 februari 2019
Gisteren met Kas de straat uit gelopen.
Dat ging moeizaam. Ik, die altijd de hele dag door liep. Nouja, het begin is er.
De pleister over het dikke litteken in mijn hals begint eindelijk los te laten.
Het ziet er shocking uit, maar niet meer zo opgezet als vorige week.
Slikken gaat traag, pijnlijk. Lastig met eten en drinken. Jammer hoor.
Heb ik er zo’n zin in, krijg ik het niet weg! Het voelt rauw en kwetsbaar in mijn keel.
Zo moe..Zeker een goed idee om te stoppen met oxycodon.
Dit is mijn nulpunt. Vanaf nu gaat het beter worden!

6 maart 2019
Mijn moeder belt: of ik het gezellig vind dat ze even langs komen.
Natuurlijk, leuk!
Ik merk dat mijn ouders opgelucht zijn om me te zien. Mijn moeder heeft eten meegenomen. Fijn.
Ik voel me wel eens rot: het lijkt eeuwen geleden dat ik boodschappen heb gedaan, of heb gekookt. Voordat ze weer vertrekken, bewondert mijn vader nog even de tuin.
Alles begint weer zo mooi op te komen.
We spreken af dat we weer contact hebben als ze terug zijn van hun ‘weekendje weg’.

7 maart 2019
Ik loop met Kas door de uiterwaarden. Om de paar 100 meter moet ik even zitten.
Mijn conditie is nog waardeloos. Mijn been sleept nog steeds na een tijdje, but hey, I’m working on it! Hij heeft weer heerlijk gekookt. Het smaakt me zo goed..dat slikken is zó irritant. Hopen dat dat snel weer als vanouds gaat.

8 maart 2019
Mijn moeder belt: ze gaan dit weekend niet weg: mijn vader voelt zich helemaal niet goed. Vannacht is de dienstdoend arts er zelfs bij geweest.
Ze konden niets vinden en mijn vader had ook het idee dat het weer over was.
Alleen zó moe.. Raar. Hij is nu naar het ziekenhuis voor onderzoeken.
Ze zal later vandaag weer bellen als er nieuws is. We hoeven niet langs te komen, het is voor nu even wachten op de uitslagen.
Mijn zusje en ik bellen met elkaar. Het zal wel goed komen, maar we zijn er niet gerust op. Onze vader heeft wel eens pijn in zijn rug en gewrichten, maar is nooit ziek.
Als het maar geen kanker is, ofzo..

Later belt mijn moeder terug.
Het is vrijdag, 17.30. Niet alle uitslagen zijn binnen, misschien maandag.
Mocht mijn vader zich weer niet goed voelen, dan kan hij een oxazepam nemen.

Een kwartier later belt mijn moeder weer. Mijn vader is overleden.

Dit kan niet waar zijn. Toch?