Na een infuus Ocrelizumab moet je even in quarantaine.
De B-cellen waar ik vorige keer al over schreef, zijn immers even ‘op’.
Bovendien blijkt uit recent onderzoek dat zo’n infuus ook wel degelijk een klap op de T-cellen geeft.
Gunstig om nieuwe ontstekingen in mijn brein tegen te gaan. Ongunstig dat er even geen verdediging is tegen ongenode gasten als virussen.
Maargoed, quarantaine dus. Afstand houden, fysieke sociale contacten beperken.
Iedereen kent het nu wel. Maar wat is een goed moment om er weer uit te komen?
Quarantaine of sociale isolatie klinkt beklemmend, benauwd, koud, opgesloten.
Of klinkt het vooral zo, als je bij quarantaine het gevoel hebt dat je iets ontnomen wordt? Dat als je iets niet mag (‘sterk afgeraden’), je er júist naar gaat verlangen?
Als je je een beetje brak voelt, is dat niet zo’n punt.
Als het dan buiten ook nog koud, glad en glibberig is, klopt mijn hartje blij: het is winterslaaptijd!
Tijd voor stilte, rust en verwerking. Stapels boeken, Netflix, dekentje, stamppot, lekkere trui, knorrende kat..
Ik ben er klaar voor.
Winterslaap? – tien dagen sinds het infuus
Langzaam word ik me bewust van mijn omgeving. Hoe laat is het? Ik knipper met mijn ogen. De zon schijnt?! Wat is dat nou. Hier was ik niet op voorbereid!
Ik dacht meer aan regen, hagel, sneeuw, kou, donker. Het ideale weer in isolatie.
In Limburg sneeuwt het. Niet hier dus.
Ik trek mijn grauwste, warmste trui aan. Misschien helpt dit. Hoopvol kijk ik nog een keer. Mooi, er trekt een wolkje voor de zon..mijn glimlachje vervaagt als ik naar de tuin kijk. Wat zie ik daar?
Veel te vroeg.
Als de zon begint te schijnen, word ik onrustig. Ongeduldig.
Ineens krijg ik de neiging van alles te doen en te willen. Alles om me heen wordt uitbundiger, feller van kleur, lawaaiiger.
Ineens moet ik weer kiezen, bedenken wat ik over heb voor mijn keuze.
De kosten/baten-analyse. Stom. En tegelijkertijd: ik hèb nog wat te kiezen. Maar een luxeprobleem vind ik nog steeds een probleem.
Ik twijfel: zal ik mijn cocon al verlaten? Het moet er toch een keer van komen, maar ik ben nog een beetje moe. Op televisie krijg ik vooral de aansporing om in quarantainemodus te blijven. Blijf thuis. Er word zelfs een avondklok ingesteld om me binnen te houden. Natuurlijk niet speciaal voor mij, voor mij hoeven ze geen moeite te doen.
Ik had toch geen plannen. Mijn winterverblijf bevalt me prima.
Als ik vandaag naar de lucht kijk, hoor ik wat anders: de winter is klaar. Waar wacht je nog op? Stop met lummelen en kom in de benen. Doe iets.
Wakker worden!
Zucht. Het is helemaal licht in de kamer. Ik gaap en wrijf de winterslaap uit mijn ogen, stamp de kramp uit mijn lijf. Laat ik dan toch maar aan de slag gaan. Genoeg te doen. Vanuit mijn ooghoek zie ik zakjes met zaden liggen die erom schreeuwen gezaaid te worden. Begin ik daarmee, die hebben de meeste tijd nodig.
Benieuwd of ze sneller zijn met wakker worden dan ik. Voorzichtig peuter ik wat zakjes open, doe aarde in de bakjes. De verwarming mag op 20.
Ik kijk door de raampjes en aanschouw mijn werk. Het lijkt wel een kraamkamer. Allemaal zaadjes liggen nog behaaglijk in hun warme bedje te slapen.
Ik weet hoe onwennig en verwarrend het kan zijn om ineens wakker te worden.
Om mijn nieuwste spruiten (of waren het nou paprika’s?) op weg te helpen in hun volgende levensfase, heb ik een groeilampje voor ze aan gezet. Een lichtpuntje.
Een stip op de horizon. Perspectief. Ik weet wat jullie nodig hebben. Echt zonlicht zou beter zijn, maar dat komt later.
Toe maar jongens, word wakker.
Het is tijd.
Hallo?
Gelijk als ik wakker word, begin ik met mijn fysio oefeningen. Brrr, nog best koud.
Nog steeds een beetje moe. Maar als zelfs de tomaten al willen op komen na drie dagen, dan kan ik natuurlijk niet achterblijven.
Ik lees over de rellen van afgelopen nacht en denk met weemoed terug aan de dempende, zachte bubbel die ik net heb verlaten. Op mijn telefoon krijg ik een prachtige foto binnen en het besef dringt tot me door: ik was te vroeg. De lente laat nog op zich wachten.
Maar nu ik dan toch wakker ben..
Begeleider met NAH 