Nog even, alsjeblieft

Begin deze week had ik nog een laatste contact met een aantal cliënten.
Nog even bellen, terugblikken, bedanken.
Mijn mailbox stroomde overweldigend vol met alleen maar liefs en goeds.
Afgelopen donderdag had ik mijn laatste dag ‘in dienst’. Helemaal corona- en MS-proof.
De hele dag door kwamen (video)berichten, telefoontjes en apps binnen van teamgenoten, de directie.
Twee collega’s kwamen langs met een enorme bos bloemen en kaartjes, kadootjes die me allemaal op het lijf geschreven zijn.
Supergezellig en hartverwarmend. Ik voelde me helemaal in het zonnetje gezet!

Later die dag werd mijn werklaptop leeg gemaakt door ICT-man Bas van de organisatie.
Alle documenten en mails opgeruimd. Weg. Alle beelden, gezichten en situaties trokken in gedachten voorbij. Het voelde letterlijk alsof ik werd afgekoppeld.
De stekker eruit.
Die avond drong het definitieve van de dag rauw tot me door. Dit was het dan.
And now my watch has ended. Aan gevoel voor drama heeft het me nooit ontbroken.
Het gebeurde gewoon. Niemands keuze, niemand die er wat aan kon doen.
Ja, ik was er al een tijdje uit. Maar ik was er langer ìn.

Nu ik drie dagen voorbij mijn laatste mijlpaal ben, word ik overspoeld door herinneringen. Ik wil geen mens worden die alleen nog over vroeger kan praten.
Toch wil ik vandaag ook nog niet denken aan morgen. Gewoon even niets. Stil. Grijs.
Ik zou nu zo graag ‘nog even’ een stuk van mijn leven vasthouden. De foto’s bekijken, zeg maar. Mag ik? Ik zie me nog zo..
…bellen als ik over de brug loop, gewoon voor de gezelligheid.
…overleggen, of vragen om mee te denken.
…mijn vertaling geven, van wat er allemaal is gezegd en gedaan.
…bellen om te zeggen hoe laat en welke dag het is, dat ik over vijf minuten bij je ben.
…vragen of je straks ook zin hebt in die lekkere koekjes.
…zeggen waar je agenda ligt? Je sleutels zitten in de deur trouwens.
…boos voor je doen op de gemeente/de belastingdienst/de bank/het leven en de rest van de wereld.
…in je rolstoel zitten zodat straks buiten, mensen míj medelijdend aankijken en jóu met de onuitgesproken woorden ‘wat goed dat je dat doet’.
…folie van dat chocolaatje halen dat al een week naar je loopt te kijken.
…opschrijven wat je wil dat er gebeurt in geval van nood of dood.
…met je praten over hoe het eerder was, toen een biertje ineens twee gulden ging kosten, toen je je nog een man/vrouw/persoon van de wereld voelde, dacht dat alles maakbaar en mogelijk was, onbegrensd.
…een stukje met je mee lopen.
…benoemen dat leuke spanning óók spanning is.
…benadrukken dat vandaag ècht voorbij gaat!
Gewoon, nog even voelen hoe het was…

Natuurlijk mag dat. Ik heb mijn grote rugzak nog, ik kan hem alleen niet meer dragen. Mijn herinneringen, ideeën en denkbeelden zijn gewoon bij me.
Door er hier af en toe wat over te schrijven, blijf ik ze koesteren, houd ik ze levend.
Mijn dienst zit erop, ja. Het was maar een paar stappen naar de andere kant van de keukentafel. Ik zing nog steeds mijn eigen liedje. Nu voor mezelf.
Hopelijk zo lang en onafhankelijk mogelijk.

Hmmm. Wat was ook alweer de vaste plek voor mijn agenda? Ik heb nog zó gezegd dat ik die gewoon open op tafel moet leggen.