’t Heerlijk avondje is gekomen

Even tussendoor: een warme winterherinnering..

December 1979
Mijn vader wast af. Ik mag afdrogen. Mijn zusje is met mijn moeder met de baby bezig.
Ik kijk naar mijn schoen die bij de open haard staat.
‘Hebben we nog wortels?’. Mijn vader kijkt me vragend aan.
‘Voor het paard.’ Die zal weer honger hebben vannacht.
De grote wortel die ik gisteravond in mijn schoen had gedaan, was helemaal op vanmorgen.
Na de afwas komt mijn vader terug met een wortel. Perfect, net zo’n grote als gisteren.
‘Heb je al een brief geschreven naar de Sint?’.
‘Nee, papa. Sint weet toch alles? Ik heb wel een hele mooie tekening gemaakt.’

‘Sint is al heel oud, die vergeet wel eens wat.’ Dat is waar ook. Laat ik hem maar helpen.
Ik begin te babbelen over wat ik allemaal in mijn brief ga zetten.
‘Als je iets heel graag wil, mag je het best opschrijven hoor.’ Daar moet ik even over nadenken. Moet Sint niet eerst in zijn grote boek lezen of ik wel lief genoeg ben geweest? Maar mijn vader begint al te zingen ‘een pop met vlehechten in het haar, een snoezig jurkje kant en klaar’. Ondertussen pakken we onze jassen. Even een frisse neus halen, zoals mijn vader dat noemt.
Het is koud. Hoor de wind waait door de bomen.. Samen met mijn moeder, zusje en de baby in de kinderwagen lopen we buiten. Mijn vader steekt een sigaretje op.
Plotseling staat hij stil en wijst. ‘Zag je dat, Christine? Kijk!’
Ik kijk, maar zie niets. Het is een beetje te donker.
‘Daar! Piet!’
Ik tuur de nacht in.. hee, wacht eens even.. Zag ik daar iemand wegschieten? Ja! Of uh..het moet wel..
‘Jij zag hem ook hè!’
‘Ja!’, zeg ik blij. Ik heb Hem gezien.

Als we thuis zijn, begin ik aan mijn brief. Ik schrijf dat ik denk dat ik Piet gezien heb, dat het heel leuk is op de kleuterschool, dat ik een mooie tekening heb gemaakt en dat Piet en hij NIET moeten vergeten de wortel aan het paard te geven. Dan twijfel ik even.
Ik màg vragen wat ik graag zou willen. Een pop, natuurlijk. Maar dan wel een speciale. Voor mij. Er zijn vast meer kinderen die een pop willen. Welke zou ik graag willen?
Ik hou ook heel erg van schommelen..een pop op een schommel. Dàt is het. Dan lijkt ie een beetje op mij! Maar bestaat zo’n pop wel? Ik heb er nog nooit zo eentje gezien. Mama misschien wel..nouja, ik màg het vragen. Ik teken nog wat bloemetjes op mijn brief.
Samen met de wortel en de opgerolde tekening past het allemaal nèt in mijn schoen.

Die avond zing ik in bed nog wat liedjes voor Sinterklaas. Zie ginds komt de stoomboot.. Zou hij al over het dak lopen, met Piet en zijn paard? Kan hij me wel horen? Iets harder zingen, misschien. ‘Hoor wie klopt daar kind’ren, hoor wie..’
‘Christine! Kan het wat zachter!’ Zachter. ‘Zachtjes gaan de paardevoehoetjes..’, zing ik bijna fluisterend in de nacht. Totdat ik in slaap val.

De volgende ochtend loop ik naar beneden. Mijn schoen is leeg. Wat vond hij van mijn brief? Van mijn tekening? Ik vond hem zelf heel mooi. Heeft hij mij horen zingen? Was die ene wortel genoeg voor het paard? Zoveel dingen die ik hem zou willen vragen..

’s Avonds wordt er hard op de deur geklopt.
Wie was dat?? Het was een vreemdeling zeker..met een zak vol kadootjes!
Mijn moeder pakt chocolademelk voor ons.
Mijn vader legt alle pakjes op tafel. Er zitten ook brieven bij. Mijn vader leest de zijne voor.
Hij is heel lief geweest, schrijft Sint. Mijn moeder ook. En ik? Ik kan wel huilen van geluk als ik mijn brief voorlees. Het rijmt allemaal. Ik krijg antwoord op alle vragen die ik had.
Ik word overladen met complimentjes en bedankjes, niet alleen van Sint, maar ook van Piet en het paard.
Dan krijg ik een kadootje. Nu beginnen mijn handen een beetje te trillen. Zou het? Voorzichtig haal ik het papier eraf. Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes. Een pop, op een schommel. Net als ik.

4 December 2020
Of je nu gelooft of niet (meer): ik wens iedereen een heerlijk avondje toe.