Herfst

Wat een weertje, hè.
Niet echt een gespreksonderwerp waar ik normaal gesproken warm voor loop.
Maar nu wel.
Oplopende besmettingen, formatiegedoe, klimaatbeloftes, eenzaamheid, vermoedens en lekkages over aanstaande maatregelen en heel veel oordelen. Dan heb ik het nog niet eens over een sinterklaasintocht, vuurwerk, boosters, lockdowns, 2G..pfff.

Ik trek het allemaal niet zo goed. Doe mij maar gewoon het weerbericht.
Dat heeft iets rustigs, geruststellends. Daar heb ik even behoefte aan.
Het weer is er altijd. Iedereen heeft ermee te maken.
Het bepaalt vaak de invulling van mijn dag. Het kan van invloed zijn op mijn stemming.
Ik kan er wat van vinden, maar het hoeft niet.
Morgen, of zelfs tien minuten later kan het weer heel anders zijn.
Dit stukje gaat dus gewoon over het weer.

Ieder seizoen heeft zijn eigen aardigheden.
Maar de herfst past geweldig bij mijn energieniveau: tegen de tijd dat mijn licht uit gaat, wordt het donker.
Herfst nodigt me uit: ga maar naar binnen. Naar huis of in gedachten.
Naar buiten gaan in de herfst, vind ik ook lekker.
Het is overal rustiger, stil. Ik zie weer hoe mooi verval eruit kan zien.
En dan weer naar binnen, waar een dikke oude kat en een dekentje op me wachten om me weer op te warmen.

Er komt een apje binnen op mijn telefoon. 

Een herfstige wandeling

Buiten is het fris. De lucht is diverse tinten grijs.
Op mijn pauzebankje op de brug is het stil.
Wat een contrast met de zomer. Toen waren alle banken bezet en was de lucht gevuld met gekwebbel.
Ik loop door naar de volgende rustplaats. Dat is een soort nis, vlak bij het buurtwinkeltje waar ik wat koekjes wil kopen.
Mijn laatste baksel is jammerlijk mislukt, maar ik heb wel zin in wat lekker zoets bij een kop dampende koffie straks. Door mijn gemijmer over baksels en koekjes, ben ik de nis al voorbij.
Pas als ik stil sta voor de winkel, voel ik hoe moe ik ben.
De winkel lijkt me naar binnen te lonken. Hier is het warm. We hebben ook heerlijke koekjes. Beter dan dat laatste misbaksel van jou. Ik laat me makkelijk overhalen.
Eerst shoppen en dan daarna maar even bijkomen.

Het is rustig in het buurtwinkeltje. 
Een tl-balk flikkert wat troosteloos. 
Een vakkenvuller praat met het meisje achter de kassa.
Muziek klinkt door de luidsprekers:
Hier kommt die Sonne..de zware stem van de zanger van Rammstein heeft iets onheilspellends.
Ik blijf even voor de koekjes staan terwijl ik luister. 
Prachtig. Dramatisch, zeker in combinatie met de engelachtige stem van de achtergrondzangeres. 
Als het nummer is afgelopen, leg ik wat kleine cakejes en hazelnootkoeken in mijn mandje en loop naar de kassa.

Boven haar mondkapje zie ik de ogen van de kassière kijken naar de hondjesprint op mijn regenjas.
‘Superleuk!’, zegt ze. 
Terwijl ik lachend ‘ja he’ zeg, kijk ik naar buiten.
De lucht is strak loodgrijs.
Het regent.
Zo ineens, lijkt wel. Dat heb je met herfst, geen moment is hetzelfde.
Zorgvuldig doe ik de boodschappen in mijn handzame tas.

Tegen de tijd dat ik de winkel uit loop, regent het wat harder. Dit gaat nog wel even duren.
Het was geen overbodige luxe geweest om een regenbroek mee te nemen.
Had ik geen zin in. Risico van het vak. Dan maar even blijven wachten, bovendien wilde ik toch pauze houden?

Aan de overkant van de straat probeert een hondje naast de baas onder de paraplu te lopen.
Ik snap dat hondje wel.
Om mij heen beginnen meer mensen zich onder het afdak te verzamelen.
Het wordt druk hier.
Te druk voor mij. 

Zo snel als mijn kreupele beentjes me kunnen dragen, begeef ik me naar de overkant.
De nis. Je kan er met gemak met drie man naast elkaar zitten.
Nu is ie vrij. Alle ruimte, voor mij alleen.
En precies op het goede moment: het komt met bakken uit de lucht nu.
Ik nestel mezelf zo ver mogelijk tegen de achterwand. Trek mijn benen naar binnen zodat ze niet nat worden. Ik zit goed. En droog.
Vanuit mijn schuilplek aanschouw ik de wereld om me heen.
Behalve de kletterende regen, is het stil. Stort- en slagregens wisselen elkaar af.
Bof ik even dat ik hier zit.
Ik haal de pas gekochte koekjes uit mijn tas. Daar is het een mooi moment voor. 

Het regent iets minder hard.
Nu hoor ik het geroezemoes van de mensen aan de overkant bij de winkel.
Terwijl ik mijn tanden in een koekje zet, zie ik een man en een vrouw rennen naar hun auto.
Anderen kijken elkaar vertwijfeld aan: zullen we ook verder gaan?
Ik kijk naar de lucht, luister naar de wind die weer is gaan liggen.
Het is nog niet voorbij.
Twee minuten later stort een nieuw regenfront ter aarde.
Ik pak er nog maar een koekje bij.
Na het derde koekje worden de buien minder intens.
Stukje bij beetje begint de grijze lucht blauw open te breken.
Het klaart op.
Ik pak mijn boeltje bij elkaar en ga weer verder, naar huis.
Naar binnen.

Hier kommt die Sonne..