maart 2024
Leuk dat je mijn website bezoekt!
Vier jaar geleden ben ik ermee begonnen. De blogs gaan over mij, Christine. Misschien herken je er iets in, (her)ken je mij of ben je gewoon benieuwd.
Op het moment dat ik met deze website begon, had ik bijna een jaar de diagnose PPMS, was nog nèt in dienst als ambulant begeleider met NAH. Nog even dan, want mijn werkzame leven zou bijna stoppen. Ik kon me toen bij van alles niks voorstellen: de gedachte dat ik niet meer zou werken? Dat ik misschien niet meer zou kunnen lopen? Dat ik het ooit normaal zou vinden om MS te hebben? Went dat?
Ik begon altijd met mijn ogen te rollen als mensen zeiden dat ik dingen ‘een plekje moest geven’. Toch klopte het wel. Ik was nog overspoeld door het idee dat ik niet beter zou worden, hoe hard ik mijn best ook zou doen. Ik had wèl ineens alle tijd en vond schrijven leuk. Mijn schrijfsels kregen bijna allemaal ‘een plekje’ op deze website, in mijn digitale speeltuin.
Het gaat niet alleen over MS, want ik wist nog niet wat dat voor mij zou betekenen. Onbekend terrein. Dus beschreef ik de wegen die ik bewandelde, de ontmoetingen die ik had. De weg naar de diagnose en vlak daarna, symptomen waar ik mee te maken kreeg, ziekenhuisbezoeken. Het gaat ook over afscheid nemen, los laten, verwarring, vervreemding. Met vallen en opstaan dingen uitproberen, leren leven met verliezen, mijn weg vervolgen en opnieuw beginnen. Eigenlijk van die dingen die bijna iedereen wel mee maakt. Ik blikte terug, ruimde op, verhuisde..en vandaag ben ik ineens 5 jaar verder.
Ik heb wat bladzijdes met informatie toegevoegd, verhalen in categorieën ingedeeld (zou wat makkelijker met zoeken moeten zijn), sommige titels iets aangepast.
Er liggen nog wat kladjes te wachten tot ze een plaatsbaar geheel zijn geworden, blogs die om updates vragen en natuurlijk verhalen over hoe het nù gaat.
Dus..wederom van harte welkom! en voel je vrij om in mijn schrijfsels te grasduinen, te reageren of vragen te stellen.
Groetjes van Christine
PS. Mijn welkomstwoord uit 2020 laat ik nog even staan. Ik zie het nu als een soort moment in een plakboek, waarop te lezen is dat ik bìjna over de drempel ben van Vertrouwd naar het Grote Onbekende.
__________________________________________________________________________
13 november 2020
Welkom op mijn website.
De blogs gaan over mij, Christine. Misschien ken je me niet.
Misschien was ik je collega, je begeleider, je klasgenoot, je docent.
Iedereen kan wel eens iets meemaken waardoor je leven ineens op zijn kop staat.
Dat is voor mij niet anders: ik was Begeleider Van en werd Begeleider Met.
De blogs beginnen bij mijn ziekmelding (vanwege een nekhernia) in 2018, toen ik nog ambulant begeleider van mensen met NAH was.
Ik kreeg te maken met een neuroloog, revalidatie, weerstand, MRI’s, onderzoeken, goed bedoelde raad, het UWV, afhankelijkheid, een WMO-keukentafelgesprek, hulpmiddelen, neuropsychologisch onderzoek, een diagnose.
Net als eerder, met het grote verschil dat het nu over mij ging.
Hoe behoud je dan het overzicht? Bij mij hielp/helpt het om te schrijven.
Daar heb ik altijd plezier in gehad, nu nog.
Een aantal jaar geleden typte ik wekelijks een gezellig berichtje naar mijn collega’s met een weerbericht en allerhande tips.
Niet allemaal even bruikbaar, maar het was even wat anders dan werk en hersenletsel.
Tot voor kort mailde ik mijn collega’s over wat ik gedurende mijn afwezigheid mee maakte. Toen wist ik nog niet dat ik na mijn ziekmelding niet meer terug zou komen. Sterker nog, dat ik nu helemaal afgekeurd zou zijn.
Nu mijn dienstverband van rechtswege ten einde loopt (twee jaar ziekte..), heb ik de tijd om eindelijk stil te staan bij wat er allemaal is gebeurd. Wat er nú gebeurt.
Een blog is dan ideaal.
Het helpt me om te ordenen, in te zoomen; het dwingt me om bij het onderwerp te blijven; het geeft me de gelegenheid iedere gebeurtenis nog eens te bekijken, te voelen.
Ik schrijf niet meer om mensen op de hoogte te houden.
Wel om mijn verhaal te vertellen, mijn gedachten en waarnemingen te delen. Wie zitten daar op te wachten?
Misschien alleen mijn familie en vrienden. Misschien ieder ander, begeleider of niet, die zich wel eens heeft afgevraagd: wat nou als míj dit zou overkomen?
Je bent van harte welkom om een kijkje te nemen in mijn innerlijke keuken.
Misschien kende je me. Dan weet je me nu weer te vinden.
Groetjes van Christine
Recente berichten
Toekomstbestendig
Waar wil je zijn over 2 jaar? Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.Misschien ben ik niet zo slim. Het is in ieder geval een vraag die ik mezelf nooit stel. Voordat ik de diagnose PPMS kreeg, leefde ik al met de dag. Als ik ergens had willen zijn, was ik daar wel geweest.…
Afscheid van de kat
Zijdelings kwam ze wel eens langs in mijn blogs: Sifra, de kat.Een paar weken geleden moest ik afscheid van haar nemen.Het went nooit. Vooraf: afscheid van Tjerk, juli 2015 De tranen stromen over mijn wangen terwijl ik kater Tjerk in een handdoek vast houd. Hij had nog de hele dag in een mandje op de…
Voorjaarskoorts met een dekentje
De dagen worden langer, de zon laat zich vaker zien, alles groeit en bloeit, vogels vliegen af en aan..het is lente! Griep WATSJAAAAAA!!De kat kijkt verstoord op.Na nog meer geproest en gesputter van mijn kant, is ze het zat.Mopperend staat ze op van mijn schoot. Wèg hier, uit de herrie. Ik pak er nog maar…
Krijg nieuwe content direct in je mailbox.
Begeleider met NAH 